Mieliśmy zakaz posiadania rzeczy cywilnych, odbiorników radiowych, a nawet plakatów i obrazów. Sale mieszkalne były zradiofonizowane, przez radiowęzeł nadawano komunikaty i muzykę –
wspomina Ireneusz Dobiech, absolwent i wieloletni pracownik naukowo – dydaktyczny Wojskowej Akademii Technicznej

Do Wojskowej Akademii Technicznej przybyłem w lecie 1951 roku wraz z kolegami, którzy wyrazili zgodę na studia w WAT i zaliczyli pierwszy rok na Politechnice Gdańskiej w ramach Gdańskiego Fakultetu Wojskowego, zwanego również Kompanią Akademicką. Przed powstaniem WAT bowiem, armia kształciła kadry z wyższym wykształceniem technicznym i medycznym na fakultetach wojskowych wyższych uczelni cywilnych.

Słuchaczem Wojskowej Akademii Technicznej, zgodnie z rozkazem WAT/175, stałem się 30 lipca 1951 roku. Uczelnia była jeszcze w trakcie organizowania; wykańczano budynki internatowe, między którymi rozciągały się głębokie wykopy pod kanalizację, wodociągi i centralne ogrzewanie. (Opisałem to i zilustrowałem w tekście Panorama zdjęciowa terenu budowy WAT, ok. 1951 r.) .

Nie było oczywiście obecnego Budynku Głównego, na terenie którego stały magazyny, jak również stadionu. Na terenach na zachód od budynków internatowych były pola i nieliczne drzewa, które potem w ramach prac społecznych zamieniliśmy w las. Administracja Akademii i Izba Chorych mieściły się w Budynku Internatowym nr 1, znajdującego się dziś przy ul. gen. S. Kaliskiego 17.

Budynek Internatowy nr 1 w którym mieściły się Administracja i Izba Chorych WAT

O ile dobrze zapamiętałem, wejście po prawej stronie budynku prowadziło do pomieszczenia Oficera Dyżurnego, a to po lewej – do Izby Chorych.

Współczesny widok Budynku Internatowego nr 1 w którym mieściły się Administracja i Izba Chorych WAT z pamiątkową tabliczką

  Pamiątkowa tabliczka na Budynku Internatowym nr 1, S. Kaliskiego 17

 Przyjął nas w bardzo słoneczny dzień, na piaszczystych wydmach na terenie zamkniętym w okolicy późniejszej łaźni, pierwszy Komendant WAT – przedwojenny oficer WP, ówczesny Szef Zarządu Technicznego Sztabu Generalnego, dowódca grupy organizacyjno – przygotowawczej (od 17 kwietnia1950 r.) – gen. bryg. inż. Florian Grabczyński. Powitanie nie było zbyt przyjemne. Komendant posiadał prawdopodobnie mylne informacje o naszych postępach w nauce, które ogólnie były nienajgorsze lub kierował się rutynowym podejściem. Odzywając się do nas niezbyt parlamentarnymi słowami wypomniał nam nieuctwo i lenistwo, które odtąd nie będą tolerowane. Formalnie tytułowani byliśmy jako słuchacze.

Gen. bryg. inż. Florian Grabczyński – pierwszy komendant WAT

Ja i moi koledzy z Wydziału Elektrycznego Politechniki Gdańskiej skierowani zostaliśmy na Fakultet Wojsk Łączności, po podziale na grupę łączności radiowej, w której ja się znalazłem, i grupę łączności przewodowej (telefoniczno – telegraficznej). Przy podziale kierowano się ocenami i życzeniami studentów. Do pierwszej grupy, oznaczonej numerem 21, zakwalifikowano podchorążych mających lepsze oceny oraz przydzielono trzech sierżantów i jednego plutonowego, którzy po ukończeniu SOR-u (Szkoły Oficerów Rezerwy) i rezygnując ze stopnia oficerskiego, wyrazili chęć studiowania w Fakultecie Gdańskim i studiowali z nami. Jeden z nich, sierżant Stanisław Gąsior, został starszym naszej grupy.

Oprócz Fakultetu Wojsk Łączności (z Katedrą Radiotechniki Specjalnej), struktura organizacyjna obejmowała Fakultety: Wojsk Lotniczych, Artylerii, Wojsk Pancernych z kierunkiem samochodowym), Wojsk Inżynieryjnych. Pierwsze programy szkoleniowe obejmować miały trzyletnie studia inżynierskie. Szkolić miano słuchaczy w ramach 12 specjalności takich jak: eksploatacja samolotów, osprzęt lotniczy, uzbrojenie lotnicze i radiolokacja, inżynieria wojskowa, łączność radiowa i przewodowa, broń artyleryjska i strzelecka, amunicja i inne.

Pierwszy od prawej Internat nr 2, obecnie gen. S. Kaliskiego 21

Pierwsze dni po przybyciu do WAT spędziliśmy w dwudziestoosobowych namiotach, potem zakwaterowano nas w Internacie nr 2, który znajdował się przy obecnej ul. gen. Kaliskiego 21. Tamtejsze pomieszczenia składały się z dwu izb (dla trzech i czterech osób), korytarzyka oraz WC z umywalką. Zamieszkałem z kolegami: Stanisławem Jurakiem, Zdzisławem Klimczykiem i Leonem Kotulskim. Pokoje były umeblowane łóżkami z materacami (a nie tak, jak w Gdańsku z siennikami), szafami na ubrania i biblioteczkami na książki.

Na każdym piętrze znajdowały się sala z kuchenkami gazowymi oraz pomieszczenie z kilkoma prysznicami, z nie zawsze ciepłą wodą. Mieliśmy zakaz posiadania rzeczy cywilnych, odbiorników radiowych, a nawet plakatów i obrazów. Sale mieszkalne były zradiofonizowane. W późniejszym okresie, z inicjatywy kol. J., który w pewnym okresie dołączył do nas z Politechniki Warszawskiej, powstał radiowęzeł. Przez głośniki nadawano komunikaty i muzykę z płyt, raczej poważną i spokojną. Pełniłem w radiowęźle wraz z innymi kolegami często dyżury.

Od Redakcji
Urodzony w 1931 r. w Częstochowie. Doktor nauk technicznych, przez 37 lat pracownik naukowo – dydaktyczny Wojskowej Akademii Technicznej. Promotorem jego rozprawy doktorskiej, zatytułowanej „Analiza doświadczalna procesów elektro-gazodynamicznych towarzyszących wystrzałowi”, był prof. dr hab. Sylwester Kaliski. Autor kilkunastu artykułów naukowych i skryptów, a także trzech wynalazków. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim. Badacz i propagator wiedzy o Transatlantyckiej Stacji Radiotelegraficznej; prowadzi stronę www.nadajnik-babice.pl